Yeni anayasa ve başkanlık sistemi tartışmasının yeniden canlanmasını çok doğru buluyorum. Başkanlık sistemi benim gündemimden hiç eksilmeyen bir başlık. Çeyrek yüzyıldır savunusunu yaptığım, her fırsatta üzerine yazdığım ve konuştuğum bir yönetsel model. İyi kurgulanmış bir yeni anayasa ile başkanlık sisteminin Türkiye’nin hızına hız, gücüne güç katacağına inanıyorum.
Cumhurbaşkanı Erdoğan da 2014’teki cumhurbaşkanlığı seçimi kampanyasında yeni anayasa ve başkanlık sistemi vaadinin altını bir kez daha çizmiş, kampanyanın son aşamasında “Türkiye’nin Gücüne Güç Kat” sloganını kullanmıştı. Ak Parti de 2015’teki 7 Haziran ve 1 Kasım genel seçim kampanyalarında bu başlıklara yer verdi, bu yöndeki vaadinden milim sapma olmadığını dile getirdi. Başbakan Binali Yıldırım döneminin başlangıcından itibaren de bu vaat sık sık gündeme taşındı.
Bu mesele Cumhurbaşkanı Erdoğan ile Ak Parti’nin gündeminden hiç eksilmemişti özetle. Sonra FETÖ’nün 15 Temmuz’daki hain darbe girişimine maruz kaldık. Büyük bir altüst oluş yaşadık. Faturası ağır bir altüst oluş. Milletimiz, Erdoğan’ın önderliğinde, Türkiye’nin tarih yapımına bizzat ve en belirleyici aktör olarak damgasını vurdu o gece. 15 Temmuz milletin zaferidir, demokrasinin zaferidir. Daha nice yıl yazsam yazmaktan yorulmayacağım, o geceki kayıplarımızın hüznü yanında büyük bir kıvanç da devşirdiğim, devşireceğim bir zaferdir bu.
16 Temmuz sabahının bir yandan içimizdeki hüznü çoğaltan, bir yandan da gönlümüze huzur ve metanet aşılayan ilk ışıklarından itibaren Türkiye bir yenilenme dönemine girmiştir. Yenilenme kaçınılmazdır. Yeni Türkiye kurulmaktadır, Türkiye’nin önünde bir kez daha hacet kapıları açılmıştır. Bunun kıymetini anlamalıyız, bilmeliyiz ve gereğini yerine getirmeliyiz. Muhalif bakış açısının bir hamaset örneği olarak okuyacağı bu satırların altında milletin derin özlemleri ve talepleri yatıyor aslında.
Şehitlerimizin aziz hatırası eşliğinde memleket sevdalılarının yüreği titriyor. Yeni bir eşiğe vardık. Bu eşiği nasıl atlayacağımız geleceğimizin nasıl şekilleneceğini de belirleyecek. 14 Temmuz’da takılıp kalanların zihniyetine teslim olursak, geçmişteki kamplaştırma çabalarının tutsağı kalırsak, 34 yıldır katlandığımız 12 Eylül rejimi anayasasının değişmesine yönelik her talebe karşı yükselen “Şimdi sırası mı? Şartlar olgunlaştı mı? Bunca acil mesele arasında bunun vakti mi?” itirazının prangasından kurtulamazsak, ne istediğimiz kadar hız alacağız ne yeterince güçleneceğiz.
Bize giydirilen deli gömleklerine mahkum kalacağız. Benim tercihim özgürlükçü, demokratik, kuvvetler ayrılığı ile denge ve denetim mekanizmalarını iyice tanımlayan, hayatın her alanına çeki düzen getirme derdinde olmayan, değişim iradesini yasamaya bırakan, kısa ve özlü bir anayasa metnidir. Benim tercihim başkanlık sistemidir. “İlla bu sistem olsun” da demiyorum. “Bu sistemi de rahatça, önyargısız ve ayrıntılı biçimde tartışalım” diyorum. “Yok arkadaş, buna geçit vermeyiz” bağnazlığından sıyrılalım istiyorum.
Başkanlık sisteminin gereğine ilişkin düşüncelerimi 15 Temmuz’dan önce her fırsat düştüğünde yazmaya özen gösterdim, yine fırsat düştükçe de yazmayı sürdüreceğim. Bugün değinmek istediğim tek bir husus var. Karar’daki ilk yazımda Özal zamanı başkanlık sistemine muhalif bir yazarın temel itiraz sorusuna yer vermiştim: “Ya o makama bir gün bir Turgut Özal gelip oturursa?” Ne tuhaf bir sorudur bu. Yıllar geçse de muhalif bakış için kimi şeyler hiç değişmiyor.
Dönüyorum 10 Ağustos 2014 cumhurbaşkanlığı seçimine. Kampanyanın tanımlayıcı sloganları “Milletin Adamı” ve “Değişimin Lideri” idi. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın konumunu özetleyen bu iki tanımı “Türkiye’nin Gücüne Güç Kat” çağrısıyla bir arada okumaya girişirsek hedef bellidir, vakit tamamdır. Türkiye’nin gücüne güç katmak zamanıdır.
